Klasa Dfl-s2 w klasie reakcji na ogień – czym jest?

Bezpieczeństwo pożarowe to kluczowy element projektowania nowoczesnych budynków, dlatego wybór odpowiednich materiałów budowlanych ma ogromny wpływ na ograniczenie ryzyka rozprzestrzeniania się ognia. Każdy materiał stosowany w budownictwie musi spełniać określone normy klasyfikacyjne w zakresie reakcji na ogień, co pozwala inwestorom i projektantom podejmować świadome decyzje w zakresie budowy. Klasa Dfl-s2 odnosi się do materiałów podłogowych, które są palne i mogą przyczyniać się do rozwoju pożaru, a dodatkowo – charakteryzują się średnią emisją dymu. Jest to ważna kategoria w klasyfikacji reakcji na ogień, ponieważ pozwala określić poziom bezpieczeństwa posadzek, które są używane w obiektach budowlanych. W tym artykule przyjrzymy się bliżej oznaczeniu Dfl-s2 oraz zastosowaniom tej klasy w nowoczesnym budownictwie.

Czym jest klasa Dfl-s2 w klasyfikacji ogniowej?

Materiały klasy Dfl-s2 poddawane są rygorystycznym testom w specjalnych warunkach, zgodnych z normą PN-EN 13501-1. Norma ta określa ich rzeczywiste właściwości w sytuacji wystąpienia pożaru. W praktyce oznacza to, że produkty tej klasy nie spełniają najbardziej restrykcyjnych norm przeciwpożarowych, ale nadal mogą być stosowane – między innymi w budynkach o standardowych wymaganiach w zakresie ochrony. Klasa Dfl-s2 odnosi się do materiałów podłogowych, które mogą się zapalić pod wpływem intensywnego źródła ciepła, ale nie ulegają szybkiemu spalaniu. Litery Dfl wskazują, że materiał ten ma ograniczoną odporność na ogień. Ich palność może być dodatkowo ograniczana poprzez zastosowanie impregnatów lub systemów opóźniających zapłon. Symbol s2 oznacza natomiast, że produkty tej klasy generują umiarkowaną ilość dymu podczas spalania. Jest to istotny czynnik bezpieczeństwa, ponieważ nadmiernie wydzielany dym podczas pożaru może wpływać na widoczność oraz utrudniać ewakuację.

Zastosowanie klasy Dfl-s2 w budownictwie

Materiały o klasyfikacji Dfl-s2 znajdują zastosowanie w takich obiektach budowlanych, gdzie nie wymaga się najwyższej klasy odpornościowej, ale wciąż ważne jest ograniczenie szybkości spalania oraz kontrola emisji dymu. Produkty tej klasy mogą być stosowane w różnych przestrzeniach użytkowych, a są to takie miejsca jak m.in.:

• podłogi w budynkach mieszkalnych – przykładowo: w domach i mieszkaniach, gdzie są standardowe wymagania ochrony przeciwpożarowej,
• obiekty komercyjne i usługowe – w sklepach, restauracjach oraz w mniejszych galeriach handlowych,
• pomieszczenia biurowe – posadzki klasy Dfl-s2 sprawdzają się w niektórych biurach, gdzie nie ma podwyższonych wymagań ochrony przeciwpożarowej,
• magazyny i warsztaty – czyli w takich obiektach, gdzie stosuje się podstawowe zabezpieczenia przeciwpożarowe,
• korytarze i klatki schodowe w budynkach wielorodzinnych – miejsca te wymagają podłóg o ograniczonej emisji dymu, co może poprawić warunki ewakuacji w sytuacji zagrożenia pożarem.

Podsumowując tę klasyfikację – Dfl-s2 odnosi się do palnych materiałów podłogowych, o umiarkowanej emisji dymu. Oznacza to, że są one wciąż stosunkowo bezpieczne w standardowych warunkach budowlanych, jednak ich użycie powinno być świadomie dostosowane do specyfiki obiektu. Produkty tej klasy stosuje się głównie w budynkach mieszkalnych, komercyjnych oraz biurach – czyli wszędzie tam, gdzie wymogi ochrony przeciwpożarowej są mniej restrykcyjne. Wybierając materiały klasy Dfl-s2, projektanci oraz inwestorzy powinni zwrócić uwagę na dodatkowe zabezpieczenia przeciwpożarowe, aby zminimalizować ryzyko rozprzestrzeniania się ognia i emisji dymu. Dobrze przemyślany dobór materiałów to klucz do zapewnienia bezpieczeństwa i komfortu wszystkich użytkowników budynków.

Niniejszy artykuł ma charakter informacyjny. Należy podkreślić, że trzeba kierować się przede wszystkim aktualnymi i obowiązującymi przepisami oraz konsultować się z ekspertami w dziedzinie ochrony przeciwpożarowej. Tylko wtedy wybór odpowiednich elementów budowlanych o określonej klasie reakcji na ogień zagwarantuje pełne bezpieczeństwo.

Źródła:
1. PN-EN 13501-1:2008 A1:2010, Klasyfikacja ogniowa wyrobów budowlanych i elementów budynków. Część 1: Klasyfikacja na podstawie wyników badań reakcji na ogień.
2. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (DzU Nr 75 poz. 690) z późniejszymi zmianami (DzU z 2015 r. poz. 1422 i z 2017 r. poz. 2285).
3. Instrukcja ITB 401/2004, Przyporządkowanie określeniom występującym w przepisach
techniczno-budowlanych klas reakcji na ogień według PN-EN.