Klasa Dfl-s1 w klasyfikacji ogniowej – co oznacza?
Tempo rozprzestrzeniania się ognia oraz warunki ewakuacyjne w przypadku pożaru są ściśle zależne od wyboru odpowiednich materiałów budowlanych. Te natomiast muszą spełniać wymagane testy bezpieczeństwa przeciwpożarowego – jeszcze na etapie projektowania nowoczesnych budynków. W tym kontekście, klasyfikacja reakcji na ogień pozwala określić, jak dany materiał zachowuje się w warunkach pożarowych i jaki ma wpływ na rozwój pożaru. Oznaczeniem stosowanym w tej klasyfikacji jest Dfl-s1, które określa palność materiałów przeznaczonych na posadzki. Klasa ta wskazuje, że materiał ten jest palny, jednak posiada ograniczone właściwości podtrzymywania spalania oraz niską emisję dymu. W poniższym artykule przyjrzymy się bliżej oznaczeniu Dfl-s1 oraz zastosowaniom tej klasy reakcji na ogień w nowoczesnym budownictwie.
Czym jest klasa Dfl-s1 w klasyfikacji ogniowej?
Klasa Dfl-s1 odnosi się do materiałów podłogowych, które są palne, ale nie przyczyniają się do gwałtownego rozwoju pożaru. Oznaczenie Dfl informuje, że materiał ten może się zapalić przy działaniu intensywnego źródła ciepła, lecz jego spalanie nie będzie intensywne i szybkie. Dodatkowe oznaczenie s1 oznacza, że materiał ten generuje minimalną ilość dymu w fazie pożaru, co jest kluczowe dla zapewnienia podstawowego bezpieczeństwa wśród użytkowników budynków. Produkty budowlane o klasyfikacji Dfl-s1 przechodzą specjalistyczne badania według normy PN-EN 13501-1, które określają ich odporność na ogień w warunkach laboratoryjnych. Choć materiały te nie są całkowicie ognioodporne – spełniają wciąż wymagania ochrony przeciwpożarowej w budynkach, gdzie nie ma podwyższonych standardów bezpieczeństwa ogniowego. Dzięki niskiej emisji dymu – klasa ta jest bezpieczniejsza w porównaniu do niższych kategorii, takich jak np. Dfl-s2 czy Efl.
Zastosowanie klasy Dfl-s1 w budownictwie
Materiały zaklasyfikowane jako Dfl-s1 znajdują zastosowanie w takich miejscach, gdzie wymagania dotyczące reakcji na ogień nie są najwyższe, ale wciąż istotne. Ograniczona palność oraz niska emisja dymu sprawiają, że mogą być stosowane między innymi w budynkach mieszkalnych, komercyjnych i niektórych obiektach użyteczności publicznej. Przykłady zastosowań w obiektach budowlanych, które wybierają w produktach klasyfikację Dfl-s1 to takie miejsca jak:
- podłogi w budynkach mieszkalnych – stosowane w domach i mieszkaniach, gdzie nie obowiązują najwyższe standardy ochrony przeciwpożarowej,
- obiekty komercyjne i handlowe – są to m.in. sklepy, galerie handlowe i inne przestrzenie usługowe, w których wymagana jest podstawowa ochrona przeciwpożarowa,
- korytarze i klatki schodowe w budynkach wielorodzinnych – w tych miejscach ograniczona palność i niska emisja dymu mogą przyczynić się do poprawy bezpieczeństwa w razie pożaru,
- lokale gastronomiczne i biura – są to takie obiekty, w których materiały podłogowe o klasyfikacji Dfl-s1 mogą spełniać podstawowe normy bezpieczeństwa,
- niektóre obiekty użyteczności publicznej – w tym przypadku jest to ściśle zależne od obowiązujących norm i wymagań danego kraju.
Podsumowując klasyfikację Dfl-s1 w klasach reakcji na ogień – odnosi się ona do materiałów podłogowych, które są palne, ale wykazują ograniczone właściwości podtrzymywania spalania i niską emisję dymu. Choć nie należą do grupy materiałów o najwyższej odporności ogniowej – stanowią dość powszechnie wybierane i wystarczająco odpowiednie rozwiązanie dla budynków mieszkalnych, komercyjnych i części obiektów użyteczności publicznej. Wybierając materiały klasy Dfl-s1, inwestorzy i projektanci mogą zapewnić podstawowy poziom bezpieczeństwa przeciwpożarowego, a jednocześnie – minimalizując zagrożenia związane z nadmierną emisją dymu.
Niniejszy artykuł ma charakter informacyjny. Należy podkreślić, że trzeba kierować się przede wszystkim aktualnymi i obowiązującymi przepisami oraz konsultować się z ekspertami w dziedzinie ochrony przeciwpożarowej. Tylko wtedy wybór odpowiednich elementów budowlanych o określonej klasie reakcji na ogień zagwarantuje pełne bezpieczeństwo.
Źródła:
1. PN-EN 13501-1:2008 A1:2010, Klasyfikacja ogniowa wyrobów budowlanych i elementów budynków. Część 1: Klasyfikacja na podstawie wyników badań reakcji na ogień.
2. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (DzU Nr 75 poz. 690) z późniejszymi zmianami (DzU z 2015 r. poz. 1422 i z 2017 r. poz. 2285).
3. Instrukcja ITB 401/2004, Przyporządkowanie określeniom występującym w przepisach
techniczno-budowlanych klas reakcji na ogień według PN-EN.
